Kayıp İnsanlar Bürosu

Sana 15dk bir mesafe kadar yakin oldugumu düsünürken;

Aslinda neredeyse dünyanin bir ucu kadar uzak oldugumu anladim

Nasil mi? Senin sayende...

Zamanla yön bulma yetilerim gelisti,dünyam degisti.

Etrafimdaki siluetler degerlerini birer birer yitirirken

Kayip insanlar bürosu açma fikrine iyice isiniyorum.

Çekmecemde birikmis faturalarim beni bekliyor.

Ve bu beni zerre kadar ilgilendirmiyor.

Toplanmayi bekleyen bavulumun sapi kopmus

O bile yari yolda birakiyor beni.

Ve iste orada...Eski günlügüm...

Yapraklari sararmis rengi atmis, üstünede bir parmak toz çalmislar

Eski zamanlarimin yegane mirascisi hala bir o kadar gururlu ve

Geçen zamana inat magrur sekliyle bana bakiyor.

Parmaklarimi degdiriyorum yüzüne geri çekiyorum...

Korkuyorum...Bana unuttugum degerleri hatirlatiyor...

Sevgi ask gibi,kelimelerle ifadesi güç seyler...

Hatta bana göre gülünç seyler...

Öle degilmis anlamlandiriyorum...

Saclarin yüzüne dagilmis düzeltiyorum

Sayfalarinda gezdiriorum minik soguk ellerimi...

Tenin yumusak sicak pürüzsüz...

Benim yollarim kadar tasli tozluda degildi...

Aksine filiz vermeyi bekleyen toprak kadar

Sakin dingin ve bir o kadar verimliydi...

Dayanamadim sustum çektim gittim uzaklastim...

Önce ellerimi cektim üzerinden...

Sonra biraksaydim eger, sende kalacak olan gözlerimi...

Dayanamadim kactim gittim uzaklastim...

Sebebi mi, sebebi....

Korkuyorum...