Rüyalarda Buluşuruz...

Uykularımızın 5 farklı evresi var. Bunlardan en önemli olan Rapid Eye Movement dediğimiz uykudaki “Rem” dönemi. Zaten rüyalarımızın büyük bir kısmını bu dönemde görüyoruz. Sadece 6 sn lik kısa bir dönem oldugu halde birbirinden ilginç rüyaları görebileceğimiz kadar uzun bir süreç bu aslında. (Ayrıntılı bilgi için Google sağ olsun )

Şimdi hepinizin eee neden bu teorik bilgi dediğinizi duyar gibiyim. Araştırmacı değilim, bilim adamı ( ya da kadını her ne haltsa) hiç değilim. Sadece bende sizler gibi bu 6 saniyenin azizliğine yakalanmış biçare bir rüyazedeyim. (Rüyasever de olabilirim hiç mühim değil)

Uykuyla uyanıklık arasında kaldığımız, bazen yorgunluktan sızdığımız, bazense uykuya hasret saydığımız koyunların, kuzuların, keçilerin ( bilumum küçükbaş hiç dana sayan görmedim :)) etkisiyle rüyalar alemine dalıyoruz. Günlük hayatın monotonluğudur ya bu, kimi zaman en ummadık kişiler yer alıyor bilinçaltımızda, kimi zamansa tanımadıklarımız... Hani dış kapının dış mandalını geçtim apartman kapısının bile dışında kalabilecek kimselerden bahsetmekteyim...

Uykuya dalarken ne düşünüyorsak o etkilidir derler genelde... Doğru mudur bilemedim...Esasında benim ilgilendiğim kısım rüyanın yorumlanışı... Yorum derken kime göre neye göre kısmı önemli ama sembolik olarak tıpkı fal gibi düşünün... Hani şu bakla falı, su falı, kahve falı gibi yoruma (ve artık umuma) açık mistik metaforlar...

Sembolik pek çok varlık, kişi, karakter, ses, rakam rüyalarımızda yer alabilir. Gayet normal bir durum... Gündelik hayatta bankada çalışırım rakam görürüm. İnsanlarla uğraşırım farklı kişiler görürüm gibi... Görme kısmı mühim değil. Hepimiz bir şeyler görüyoruz. Esas konu şu gördüğüm şeyi nasıl değerlendirmeliyim. Durum değerlendirmesini nasıl yapmalıyım ki bana bir faydası olsun....Mesela rakam görüyorsam sayısal oynamalı mıyım? Kişi görüyorsam adak adamalı mıyım merak ederim...

Kime sormalı, kime danışmalı bilemedim... Hekimlik bir durumda değil ki sorasın soruna cevap bulasın... Eski insanlar dediğimiz kişilere anlatırız rüyalarımızı. Yakınlarımıza bazen... Onlarda anlamı şudur budur derler hangi kitap yazıyorsa ya da nerden duymuşlarsa artık... Kişisel yorumlarını da söylerler bazen...

Haa bir de klişe vardır rüyalar tersine çıkar diye... Ağlarsan gülersin, gülersen ağlarsın...Uğursuz rüyaları hayırlara yorarsın.. Gündüz niyetine anlatırsın çoğu zaman... Hiç akşam niyetine rüyaların anlatıldığını da duymadım şahsen... Neden gündüz?

Anacığımdan duyduğum bir rüya vardır mesela. Hep uçarmış rüyalarında.

(Sahiden düşünüyorum da annemin uçtuğunu komik geldi baya) Uçurtma misali...

Büyüyordum der. Büyüklerinden öyle duymuş olsa gerek.

Ben uçmadıysam ne yani şimdi ben büyümemiş mi sayılıyorum anlamadım... Gayet sıradan bir karaktermiyim acaba ayaklarım karada mıhlanmış gibidir hep rüyalarımda. Aklım bir karış havada, başım göğe ermiş bir rüya falanda görmedim...

Peki anne sorarım sana... Bunların tümü diyelim ki bir rüya peki ben niye büyümedim?

Velhasıl kelam diyeceğim odur ki... Ben bu rüya işini çözemedim arkadaş... Amacı eğer bana kısa film seyrettirmek ise buyursun gelsin başım üstüne... Hatta uzun metrajına falanda razıyım ben...

Yazının yorumlaması da size kalmış hem de buyrun akşam niyetine...

Rüyalarda buluşmak dileğiyle...

Rüyazade Tosun Paşa...

İçimdeki Çocuk

Kayıp bir kent benim bedenim.
Dışarıdan istila etmek isteyenim olsa da bi şekilde kendimi müdafaa edebilirim.
Ancak...
Son günlerde içimde isyan çıkartmak isteyen bir çocuk olduğunu düşünüyorum.
Sanırım suyunu yemini az verdim. Belki şeker istedi almadım, parka gitmek istedi göndermedim.
Her neyse...
Bu durum beni düşünmeye sevk ediyor.Düşünmek istemesemde beni zorluyor düşünmeye.
Gün geçtikçe şiddetinin dozunu da arttırmaya başlıyor çünkü.
Bişiyleri yanlış yapmış olmalıyım belli ki günden güne beni kemirmeye başladı.
Önce midemde ufak bir kasılma ile başlayan bu isyan girişimleri an itibariyle çektiği isyan bayrağının tepesiyle yavaşça soluk borumu gıdıklıyor.
Genzim yanıyor, gözlerim sulanıyor ama hafif öksürük nöbetleriyle yenilmemeye çalışıyorum.
Becerebiliyor muyum onu da bilemedim.

Korkuyorum... Öfkesinin büyümesinden, bana daha da hiddetlenmesinden...
Yemini suyunu az verdim galiba anlayamadım.
Oysa çiçeklerimi de günü gününe sulamadığım günler oldu. Yine de büyüdüler.
Seni de büyürsün sandım. Yanıldım galiba..
Seni de bir çiçek gibi büyütmek istemiştim içimde ama insanoğlu hep fazlasını istemez miydi? İsterdi evet sanırım sende istiyorsun. Oysaki yetiştirebildiğim yer bu, kabın hacmi belli.
İçimdesin daha nereye gidip yeşereceksin anlayamadım.
Anlayamıyorum.

İçimdeki isyan gün geçtikçe büyüyor sayende.
Biliyor musun çocuk en zoru da yutkunamamak. Yediklerimi yuttuklarımı da kabullenemiyorsun.
Yakında yüreğimde bir isyan ateşi yakacaksın diye korkuyorum.
İşte onu neyle söndüreceğim hiç bilmiyorum.
Nefes almaya kalksam ateşi körükleyeceğim yangın artacak.
Nefes almadan da yaşayamayacağım.

Bu durumda üstüne bir bardak su içsem geçer belki diye düşünüyorum.
İşte o zamanda ağzımda sonsuza dek korkunç isli kurumlu tadın, içimde isyanından arta kalan yıkık dökük bir kalp ve ömrümün sonuna kadar bir vicdan azabını taşıyacağım.
Evet çocuk seni ben boğdum. İsyanını bir suyla bastırdım içimde ve öfkeni hapsettim bedenime..

Bundan sonra gelecekler ise mümkünse baska yerlere...
Yeni yeşerip büyüyecek nice bebeklere, sular altında kalmayacak başka kentlere..