Haybeden...

Ruhunuzun sizi terkettiğini sandığınız bir an oldu mu?

Benim oldu... Bir sabah ezanında, açık kapıdan dışarıya süzüldü gitti...

Yakalayamadım... İşin tuhafı peşinden de koşamadım...

Önce yanımdaydı yanyana yatıyorduk... Boylu boyunca kıpırdamadan...

Sonra yavaşça doğruldu.... Üstünü açtı...

Çıplak ayaklarının sesini duydum yarı aydınlık odada...

Gölgesini bile yakalayamadı gözlerim...

Üzerimde çarşafım çırılçıplak kaldım...

Saç diplerimden tırnak ucuma kadar hissettim soğukluğunu...

Kanım çekildi... Gözlerimin feri söndü... Konuşamadım, dilim tutuldu...

Kesseler canım acımazdı bilirim...

Ruhum bana bakmadan çekti kapıyı, çekti gitti...

Geriye dağınık bir yatak ve hareketsiz bir beden...

Bir de ezan sesi...

Haybeden...

Denizli '10